تاثیر دعوای والدین بر فرزندان حتی در دوران بارداری نیز وجود دارد، بنابراین باور به اینکه کودک متوجه حرفهای ما نمی‌شود به طور کل اشتباه هست. چرا که کودک تنش و ناامنی را به طور کامل درک می‌کند. متاسفانه بحث و مشاجره بین پدر و مادردر تعداد زیادی از خانه‌ها مشاهده می‌شود، اما اگر این منازعه به اندازه‌ای شدت بگیرد که جو منزل را متشنج کرده و رفتار و احساسات کودکان را هم تحت تاثیر قرار دهد، در این صورت اثرات پایداری بر شخصیت و رفتارهای کودک در آینده، بالاخص کودکی که در سنین رشد و نمو قرار داشته و می‌بایست که از محیط اطراف خود درس و الگو بگیرد، بر جای بگذارد. چنین دعواهایی کودک را به شخصیتی مشوش، نگران، مضطرب، آزرده و پرخاشگر تبدیل می‌کند و در مواردی آنها را منزوی کند. برای آشنایی بیشتر با آثار پرخاشگری والدین کلیک کنید.
منبع: تاثیر دعوای والدین بر فرزندان
مهمترین تاثیر دعوای والدین بر کودکان
تاثیر دعوای والدین بر کودکان را نباید نادیده گرفت. گاهی والدین نمی‌دانند دعوای آنها چه بلایی بر سر احساسات و رفتار و شخصیت کودک خواهد گذاشت و چه آینده نابهنجاری را برا ی او رقم خواهد زد؛ پس بی محابا به بحث و دعواهای خود ادامه می‌دهند. در ادامه به مهمترین تاثیر دعوای پدر و مادر بر کودکان اشاره کردهایم.
برای آشنایی با نحوه آموزش پدر و مادر کلیک کنید.
1- کاهش اعتماد به نفس و منزوی شدن
کودکانی که دائم در محیط‌های پر تنش و فضاهای آکنده از تنفر و ناسزا قرار دارند، رفته رفته به گوشه‌گیری و دوری از جمعیت روی آورده و از اعتماد به نفس کافی برای خود اظهاری و ابراز وجود برخوردار نخواهند بود. از آن جایی که این بچه‌ها روش صحیح محبت و عشق ورزیدن و دوست داشتن و دوست داشته شدن را به عینه ندیده‌اند و فرصتی برای بیان احساسات و حالات درونی خود نداشته‌اند، در نتیجه با گذشت زمان و رشد و پا گذاشتن به سنین نوجوانی و جوانی، درک درستی از مفهوم عشق و دوست داشتن نخواهند داشت و ممکن است به اشتباه دچار لغزش شده و به بیراهه‌های اخلاقی کشانده شوند.
2- تاثیر دعوای والدین بر شخصیت کودک در آینده
تاثیر دعوای والدین بر جنبه‌های مختلف ذهن کودک و درک او از محیط اطراف متغیر بوده و بستگی به سن کودک و میزان درک او از اتفاقات پیرامون و همچنین نحوه برخورد پدر و مادر با مسائل متفاوت خواهد بود.
گاه والدین می‌پندارند که چون کودک سنش پایین است و هنوز به طور کامل رشد و تکامل نیافته؛ بنابراین از این دعواها چیزی متوجه نخواهد شد. در صورتی که بچه با شنیدن جدل‌ها و قرار گرفتن در محیط تنش‌زا، رفتار او هم تحت تاثیر این مجادلات شکل گرفته و او را به فردی نامتعادل، آسیب پذیر، عصبی، خود رای و بی اعتماد تبدیل خواهد کرد. در این زمان والدین باید به مشورت با یک مشاور و راهنما بپردازند تا به ریشه یابی و پیدا کردن علت اصلی این دعواها پرداخته و کارهای لازم جهت جبران اثرات سو اعمال شده بر کودک را انجام دهند و دیگر آن اعمال را انجام ندهند.
3- کمرنگ شدن اعتماد به والدین
کودک وقتی در محیطی قرار می‌گیرد که در آن دو نفر از نزدیک‌ترین و مهمترین افراد زندگی خود را در حال جنگ و نزاع با یکدیگر می‌یابد، در ذهن خودشروع به مسئله سازی و تحلیل کرده و سرانجام یکی از والدین را به عنوان مسئول ایجاد این آشفتگی و ناآرامی‌ها برمی‌گزیند. در چنین حالتی، کودک به آن والدی که او را مقصر شناخته بی اعتماد شده و سعی می‌کند از او دوری کند و بیشتر طرفدار و حامی والد دیگر خود باشد. این جدایی افتادن بین کودک و والد باعث بی‌اعتمادی کودک نسبت به او و سرپیچی کردن از دستورات او می‌شود که اگر ادامه یابد می‌تواند به رفتار مشابهی از طرف کودک در سنین بزرگسالی هم بیانجامد.
4- اختلالات جسمی و فکری
کودکی که مدام در معرض تنش و استرس قرار داشته باشد، مشکلاتی در سیستم‌های داخلی بدن او ایجاد می‌شود که منجر به بی خوابی، سردرد، درد شکم، دلپیچه، معده درد و بی اشتهایی او می‌شود. وجود استرس و تنیدگی در بدن افراد می‌تواند سیستم ایمنی بدن را مختل کرده و ضعیف کند. در نتیجه این کودکان بیشتر در معرض ابتلا به بیماری‌های واگیردار، آلرژیک و حساسیتی، عفونت‌های مختلف و … خواهند بود.
5- الگوبرداری‌های نا به جا
پدر و مادر هر کس به عنوان اولین و بهترین الگوهای دوران کودکی هستند و ما بسیاری از رفتارهای تکاملی و تطابقی خود در دوران کودکی را از آنها فرا گرفته‌ایم. چنانچه الگوی کودکان حاضر در خانواده‌هایی با جو پر تنش و ستیز والدینشان باشند، آنان هم سعی می‌کنند رفتارهای مشابهی، همچون پرخاشگری و کینه توزی را فرا گرفته و در زندگی خود پیاده کنند که امری کاملا اشتباه و روش تربیتی غیراستاندارد و زیانباری برای پرورش کودک در خانواده می‌باشد. این کودکان در آینده اگر به مشکلی بر بخورند به جای تفکر و یافتن راه حلی برای از میان بردن آن مشکل، با پرخاشگری تمام از وضع موجود شکایت داشته و در عین حال حرکتی برای بهبود اوضاع خود هم انجام نخواهد داد.
6- بروز احساس گناه در کودک
از آن جا که کودک هنوز در حال رشد و تکامل بوده و به رابطه علت و معلولی بین پدیده‌ها آگاهی ندارد، ممکن است حین دعوا خود را مقصر آن بحث دانسته و احساس گناهی معصومانه وجودش را فرا بگیرد. در این حالت هم کودک گوشه گیر می‌شود و کمتر در جمع خانواده حاضر خواهد شد که مبادا دعوای دیگری را سبب شود و همین انزوا خود زمینه ساز مشکلات اخلاقی و رفتاری بعدی در کودک خواهد شد.
بیشتر بخوانید: والدین سمی
راهکارهای مقابله با دعوای والدین
- احترام متقابل زوجین به یکدیگر در مقابل فرزندان
- دقت در استفاده از کلام و به کارگیری لحن مناسب
- حفظ حریم‌ها و ندادن اجازه سواستفاده به کودکان
- صحبت با کودک در مورد اختلافات و بحث‌های پیش آمده
- هرگز کودک را واسطه‌ای برای آشتی قرار ندهید
- در حین بحث کودکان‌تان را وارد آن نکنید.
- اگر دعوا با حضور کودک شروع شده، سعی کنید با حضور او هم آن را به پایان ببرید
- بیان احساسات بر روی کاغذ
- نشان دادن عشق و علاقه به همسر در موقعیت‌های مختلف و حتی هنگام بحث
- حتما از جلسات مشاوره برای اصلاح رفتارهای خود و همسر خود استفاده کنید. برای دریافت مشاوره کودک کلیک کنید.
توجه نمایید دعواهای مداوم نه تنها بر کیفیت زندگی شما و بروز انواع اختلالات روانی در شما تاثیرگذار است؛ بلکه تاثیر بسیار مخربی بر کودکان‌تان خواهد گذاشت و زندگی حال و آینده او را تحت الشعاع قرار می‌دهد. می توانید برای حل این اختلافات با یک مشاور خانواده در ارتباط باشید و حتی کودکتان را نیز تحت نظر یک روانشناس متخصص در زمینه کودکان قرار دهید تا تاثیرات حاصل از دعواهای شما را به حداقل ممکن برساند.
برای دریافت مشاوره در زمینه کودک می‌توانید در هر ساعت از روز برای مشاوره تلفنی کودک از طریق شماره 02191002360 با برترین متخصصان کلینیک تخصصی نی نی مایند تماس حاصل نمایید.
سوالات متداول
استرس حاصل از دعوای والدین چه تاثیراتی بر کودکان می گذارد؟
کودکی که مدام در معرض تنش و استرس و دعوای والدین قرار داشته باشد، مشکلاتی در سیستم های داخلی بدن او ایجاد می‌شوند که منجر به بی خوابی، سردرد، درد شکم، دل پیچه، معده درد و بی‌اشتهایی او شود. وجود استرس و تنیدگی در بدن آنها می‌تواند سیستم ایمنی بدن را مختل کرده و تضعیف کند.
اگر کودکی احساس گناه داشته باشد، چه نشانه هایی در او دیده می شود؟
در این حالت کودک گوشه گیر می‌شود و کمتر در جمع خانواده حاضر خواهد شد. همین انزوا خود می‌تواند زمینه ساز مشکلات اخلاقی و رفتاری بعدی در کودک باشد.